আমি মানু্হ
—ঈশ্বৰ কি ?
ঈশ্বৰ প্ৰেম…
প্ৰেমত প্ৰাৰ্থনা…
প্ৰাৰ্থনাত জীৱন…
মই বাৰে বাৰে পৰি যোৱাৰ
পিছতো তুলি ধৰা
এখন অদৃশ্য হাত…!
******************
মানুহ কাৰ বাবে প্ৰকৃততে জীয়াই থাকে। এক কথাত মানুহ মানুহৰ বাবে জীয়াই থাকে। মানুহ নিজৰ বাবে জীয়াই থাকে। আচলতে মানুহে মানুহক ভালপাবলৈ শিকিব লাগে আৰু শিকাব লাগে… ভালপোৱা হ’ল হৃদয়ৰ এক অনুভৱ য’ত স্নেহ বন্ধন থাকে। য’ত প্ৰেম থাকে। এৰা ভাল পোৱা হৈ যায়,তাৰ কোনো ওজন নহয়…। এই জগতত জীৱন জীয়াবলৈ লাগে মাথোঁ অলপ বিশ্বাস, অলপ মৰম, অলপ যত্ন,শুভ কামনা আৰু আৰ্শীবাদ…সেয়াই ভালপোৱা নহয় জানোঁ। ইয়াত টকা-পইছা, সা-সম্পত্তিৰ কথা কোৱা হোৱা নাই। মানুহে মানুহক ভালপাবলৈ প্ৰয়োজন সততাৰ। এই সুন্দৰ পৃথিৱীখনৰ সকলো বস্তু প্ৰেমৰ সৃষ্টি, জড়-জীৱ ঈশ্বৰৰে দান…! ভাল লগা আৰু ভালপোৱাৰ মাজত পাৰ্থক্য আছে। ক’বলৈ গ’লে দুয়োটাতে প্ৰেম থাকে। একেডাল নাভিৰ ভাই-ককাই-বাই-ভনি…অন্যান্য সম্বন্ধবোৰে জানোঁ সম্বন্ধৰ ভালপোৱা বুজায়। মই ভাবোঁ কেতিয়াও নুবুজাই যত আপোনাৰ বুজা-বুজি নাথাকে/ আপোনাৰ সহযোগীতা নাথাকে/এজনে আনজনৰ মাজত কোনো কথাবাৰ্তাৰ আদান-প্ৰদান নহয় তেনে ধৰণৰ ভালপোৱাৰ মাজত মাথোঁ দূৰত্বতাহে থাকে। ভাল লগা আৰু ভালপোৱাত তেজৰ গোন্ধ নালাগে। ক’বলৈ গ’লে তাত মাথোঁ অলপমান প্ৰাৰ্থনাৰ প্ৰয়োজন… য’ত স্নেহ থাকে। আমি মানু্হবোৰে মায়াৰ মাজত আৱদ্ধ হৈ নিজক পাহৰি যাওঁ আৰু অলপতে বিচলিত হৈ পৰো মোহবন্ধনত। আমি পাহৰি পেলাওঁ আমাৰ জীৱনৰ উদ্দেশ্যৰ কথা, হেৰুৱায় পেলাওঁ প্ৰেমৰ প্ৰাৰ্থনাৰ কথা, পাহৰি পেলাওঁ ঈশ্বৰ নামৰ সত্তাটোক। কাৰণ আমি মানু্হ।জানি বুজি অনেক ভুল কৰোঁ…নিজক সত্য সজাই জীৱনটো মোক-খা তোক-খা কৰি ফুৰোঁ।য’ত লাভ অথবা লোকচান নহয় কেৱল মাথোঁ সানি হয় মানৱ জীৱনৰ লক্ষ্য। আৰু পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ শক্তিশালী বুলি নিজক ভাবি পাহৰি পেলাও যে আমিবোৰ একো একোটা ক্ষুদ্ৰ ধূলিকণা।
বৰ্তমান সময়ত সম্বন্ধৰ মাপকাঠি ডালত মামৰ ধৰিল। সেয়ে ভাল লগা আৰু ভালপোৱাৰ মাজত কৃত্ৰিমতাই ঠাই পালে। ভাল লগা/ভাল পোৱা/ প্ৰেম নামৰ শব্দটোৰ মাজত মাত্ৰ বিপৰীত মুখি ছবিখনহে প্ৰতিফলিত হ’ল।
এতিয়া আহো আপোনাক যদি জীৱনত কোনোবাই সামান্যতম ও উপকাৰ অথবা আপোনাৰ বেয়া দিনত উদ্ধাৰ কৰি থৈছে তেনে তেখেতক আপোনাৰ/তোমাৰ জীৱনটোত কেনেকৈ এটা হ’লেও এটা ধন্যবাদ সূচক প্ৰতিদান দিব পাৰি তাৰ চিন্তাত মানুহ থাকিব লাগে। মানুহৰ ভাল কমবোৰৰ মাজত সদায় প্ৰাৰ্থনা থাকিব লাগে। তেতিয়াহে মানৱীয় জীৱনৰ পৰিক্ৰমা সফল হয় বুলি ভাবোঁ। মই কিন্তু সদায় মানি আহিছো আগলৈও থাকিব এটা প্ৰতিশ্ৰুতি সম্পন্ন মন….তাক সুন্দৰ কৰিব সময়ে বুলি দৃঢ় বিশ্বাস। মানুহে সুযোগ হেৰুৱাব নালাগে। সদায় আনদহৰ কুশল কামনা কৰিব লাগে… কৰ্ম কৰি যাব লাগে… সুযোগ পালেই সহায় কৰাৰ মানসিকতা থাকিব লাগে কিন্তু অসৎ ভাবে নহয়। আচলতে সৰু সুযোগবোৰে মানুহক মানুহ হ’বলৈ আৰু ভালপাবলৈ শিকাই। মানুহ কৃতজ্ঞ হ’ব লাগে কিন্তু অকৃজ্ঞ হ’ব নাপায়।
— দুৰ্ল্লভ সোণোৱাল।
১৭/০২/২০২৪
durlov 